In ZaanOoit besteden we aandacht aan oude nieuwsreportages. Dit keer kijken brengen we in herinnering het ‘Reguiem voor een Huis’. Op 7 januari 2007 namen Oostzaners afscheid van hun oude raadhuis: ‘Requiem voor een Huis’. Een bijzonder moment waarmee de verhuizing naar het nieuwe gemeentehuis werd gevierd. Zaanstreek Actueel was er bij aanwezig en maakte een (foto- en audio)reportage.

Grote belangstelling voor ‘Requiem voor een Huis’

Oostzaan – Ergens in het oude raadhuis van Oostzaan rinkelt een telefoon. Niemand neemt hem op. De beller geeft het op, maar enige momenten later probeert hij het opnieuw. Ergens tussen allemaal oranje verhuisdozen moet de telefoon staan. Opnemen heeft geen zin. Het apparaat maakt onderdeel uit van ‘Requiem voor een Huis’, het artistieke eerbetoon voor het oude raadhuis door het kunstenaarscollectief ‘Huis7’. Een eerbetoon dat in het weekeinde meer dan honderd Oostzaners naar hun oude gemeentehuis trekt. Ze willen het nog één keer zien, voordat dorpscentrum De KunstGreep de taken overneemt.

De kunstenaars Eva Stache, Jacqueline den Hertog, Ineke Kan, Geralt Wolterbeek en Huub van Meerwijk hebben het praktisch lege gemeentehuis omgebouwd tot een labyrinth. Oude bureaus zijn ingebouwd met verhuisdozen. Op de afdeling waar de ruimtelijke ordenaars actief waren, liggen bestekken en bouwplannen opgerold omgeven door dezelfde dozen. Dozen zijn als een muur geplaatst in een wethouderskamer. Bij de receptie staat een laptop met een diapresentatie van de laatste gebruikers. Het ging Eva Stache vooral om de schoenen, vastgelegd vlak voordat ze met eigenaar en al voorgoed het raadhuis zouden verlaten.

De silhouetten van de ambtenaren, wethouders en de burgemeester zijn ook opvallende verschijnselen op het ‘Requiem voor een Huis’. Door het hele pand hangen en liggen ze. Ineke Kan had alle ambtenaren op een een rol laten plaatsnemen om hun silhouet te tekenen. “Dat was een kostelijke ervaring, zowel voor mij, als voor de ambtenaren”, vertelt de kunstenares. Ze vertelt, gezeten bij een van haar silhouetten, dat een ambtenaar op haar was afgestapt. “Die meneer heeft hier 40 jaar gewerkt. Hij wilde het allemaal nog één keer zien. We zijn toen er even gezellig bij gaan zitten en je moet eens weten wat een verhalen ik allemaal te horen kreeg.”

Herman van Meerwijk heeft in een archiefruimte een groot oor opgehangen, “want een gemeente moet een open oor hebben voor de maatschappij.” Symboliek voor het open karakter van het gemeentehuis en de generaties ambtenaren en politici die hier hebben gewerkt.

Op zolder klinken discodeunen. De requiem-bezoeker wordt er vanzelf naar toegetrokken. Eenmaal de deur geopend stap je in een ‘installatie’ van Jacqueline den Hertog. Het is een verlaten feestje. Lege bierglazen staan her en der, schalen met chips, aangebroken pakken met toast en pontificaal in het midden van de ruimte één damesschoen. Wie is hem vergeten?

Door het hele pand heen hangen en liggen de gedichten van Geralt Wolterbeek.

Raadhuis Oostzaan: Exit!

Klokslag drie uur zondagmiddag 7 januari 2007 luidt Geralt Wolterbeek de bel. Het publiek dromt samen in de receptie, zelfs oud-burgemeester Berrie Groen is van de partij. Jan Slop brengt een ode aan het oude raadhuis. Huub van Meerwijk zingt een stuk van Bach. Wethouder Eelco Taams spreekt. Daarna moet iedereen met een verhuisdoos onder de arm naar buiten. Niemand (…) mag binnen blijven. Het plenst. Het juiste weer voor een requiem! Tijd om afscheid te nemen. Geralt Wolterbeek: “Nu gaan we pinken. Bij de opening van een gebouw wordt meestal een lint door geknipt. Nu wordt een lint gepinkt.” Jacqueline den Hertog: “Pink is ‘knip’ in spiegelbeeld”. Daarom mag Eelco Taams officieel de losse eindjes van een lint aan elkaar knopen. Niemand kan nu het raadhuis meer in:  Raadhuis Oostzaan: Exit!

De foto’s van Zaanstreek Aktueel

1 2 ►

Audioverslag Requiem van een Huis